fietsend op zondagochtenden langs de Noord, IJssel of Lek komen vaak flarden van het gedicht 'Denkend aan Holland' van Hendrik Marsman mijn hoofd in gewaaid. Vooral z'n laatste twee strofen zijn zichtbaar en voelbaar fietsend over de dijken.
de lucht hangt er laag
en de zon wordt er langzaam
in grijze veelkleurige
dampen gesmoord,
en in alle gewesten
wordt de stem van het water
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord
Hoe meer tegenwind, hoe mooier het omliggende landschap wordt. De kerk en z'n dorpje zijn dan welkome luwtes. Met meewind laat ik me leiden over de zwierige dijken. De rivier als continue muze
Na de Brienoord op de terugreis is er geen ontspannen meer aan; De harde stem van de stad spreekt, werk, afspraken, weg vrijheid. Nog even genieten van de buitenbocht met het prachtige zicht op de dynamische stad in groots verband.
rivieren | kinderdijk | 2016